O συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι δυτικές και οι ανατολικές ελληνικές διάλεκτοι ήταν γλωσσικά εγγύτερα κατά την όψιμη μυκηναϊκή περίοδο (περ. 13ος αι. π.Χ.) απ’ ό,τι στη μεταγενέστερη αλφαβητική περίοδο αφού κάποιες διαλεκτικές καινοτομίες είτε δεν είχαν παρουσιαστεί ακόμη (π.χ. εναλλαγή αρ/oρ) είτε δεν είχαν γενικευτεί (π.χ. γ΄ εν. -τι vs. -σι). Επιπλέον, μέχρι και το τέλος της 2ης χιλιετίας π.Χ. οι μείζονες αυτές διαλεκτικές ομάδες αφενός δεν είχαν παρουσιάσει ακόμη σημαντικές εσωτερικές διασπάσεις (π.χ. στην αιολική ομάδα) και αφετέρου παρέμειναν σε κάποιο είδος επαφής μεταξύ τους, γεγονός που δικαιολογεί και την ευρεία δια-διαλεκτική διάχυση μεταγενέστερων διαλεκτικών καινοτομιών, όπως για παράδειγμα την καθολική τροπή των χειλοϋπερωικών προς (σχεδόν) την ίδια κατεύθυνση (π.χ. *kwo > po).
Emerita 44